Een Bach-recital van een allround organist op een allround orgel, dat kan bijzonder boeiend zijn. Nog altijd draai ik graag de Bach-plaat die Bas de Vroome jaren geleden gemaakt heeft in de Nieuwe Kerk in Delft. Dus naar de cd van David Enlow op een groot modern instrument was ik best benieuwd.
advertentie
Maar ook al staat de speeltechniek van Enlow wat mij betreft buiten kijf, zijn Bach-plaat kon me niet echt overtuigen. Voor het grootste deel is dat debet aan het Mander-orgel, een grote bak met 65 stemmen uit 1993. Het hoofdwerkplenum ontbeert helderheid, terwijl het rugpositief juist erg prikkerig is.
Op het moment dat David Enlow, bijvoorbeeld in de Fuga van de Toccata, Adagio en Fuga in C, regelmatig van klavier wisselt, gaan die karakterverschillen alleen maar meer irriteren. In kleinere stukken als de Pastorale overtuigt het orgel wel, maar merkwaardig genoeg kiest Enlow er dan weer voor om het laatste deel, de Gigue, ineens te spelen in een Cavaillé-Coll-achtige registratie.
Er zijn meer passages aan te wijzen waarin het orgel mooi klinkt. De pizzicati uit de Passacaglia, ouderwets gespeeld met fluiten 8 en 2, klinken bijvoorbeeld prachtig. Maar dat geldt niet voor het stuk als geheel. Misschien had het gescheeld als David Enlow minder zijn best gedaan had het orgel barok te laten klinken. Zijn uitvoering van de Preludium en Fuga in A (BWV 536) sprak me wél aan, juist om de haast romantische, strijkende sound. Maar dat is dan ook het enige stuk dat ik over de hele linie mooi vond.
Een tweede reden waarom ik niet echt enthousiast word van deze plaat is dat Enlow me bij tijden te nadrukkelijk aanwezig is in zijn Bach. Bijvoorbeeld in het Adagio uit het al genoemde drieluik in C. Door het aanbrengen van merkwaardige versieringen en veel te lange cesuren, komt het op mij wat potsierlijk over. Door de derde triosonate vliegt Enlow heen of het niks is. Best knap, maar door de hoge tempi en nogal luide registraties viel het me zwaar de tracks uit te luisteren; ik werd er doodmoe van.
Als je geïnteresseerd bent in onconventionele Bach-uitvoeringen, kan ik deze cd best aanbevelen. Ik ben daar zelf ook in geïnteresseerd, maar zou dan liever Jolanda Zwoferink aanraden of, nog onconventioneler, Jaap Zwart, die een ‘Bach door de bril van Duitse romantici’ heeft uitgebracht. Maar wat mij betreft toont de cd van David Enlow uit New York aan dat een onconventionele Bach niet per definitie een boeiende Bach is.
Bach on Park Avenue – David Enlow
Mander Organ (1993) – Church of St. Ignatius Loyola, New York
Prelude and Fugue in E flat BWV 552; Pastorale BWV 590; Prelude and Fugue in A major BWV 536; Toccata, Adagio & Fugue BWV 564; Trio Sonata No. 3 in D minor BWV 527; Passacaglia & Fugue in C minor BWV 582 (Johann Sebastian Bach)
Label: Pro Organo
Nummer: CD 7274
Speelduur: 76’03
Booklet: 12 pagina’s (EN)
Prijs: $ 14,98 (cd) / $ 8,00 (mp3)
Bestellen: ProOrgano.com
