In de column ‘RE: gister’ deelt organist, componist, cantorijlid en journalist Peter Sneep op in zijn ervaringen vanaf de orgelbank (en soms de pianokruk). De wederwaardigheden van de afgelopen zondag van de begeleider in drie Amersfoortse kerken zullen dan ook het onderwerp zijn van deze column. Als het even kan wekelijks op maandag. Deel 9 – Gabriels Message.
advertentie
‘Ik schrok flink toen je aan het voorspel begon’, zegt een oudere vrouw tegen me na afloop van de ochtenddienst in de Martuskerk. Onmiddellijk weet ik over welk voorspel ze het heeft: dat van Psalm 104. Dat was inderdaad nogal onstuimig. Maar dat had alles te maken met de voorafgaande schriftlezingen. ‘Ik vond het erg mooi hoor’, onderbreekt de vrouw mijn mijmeringen. Gelukkig maar, want woeste voorspelen vallen niet bij iedereen in de smaak.
Dominee Anne Kruizinga is bezig met een serie preken over het Bijbelboek Job. Gisteren was hij toe aan de laatste hoofdstukken. God stelt talloze vragen aan Job en ze gaan bijna allemaal over dieren. Het vragenvuur mondt uit in vragen over twee dieren die niet echt bestaan: de mythische monsters Behemoth en Leviathan. Niet te temmen, zo groot en wild zijn ze.
Na de lezingen zongen we Psalm 104 (vers 1 en 7). Ik kon het niet laten om daarbij toch een poging te wagen die monsters te pakken te nemen, en om de ontzagwekkende majesteit van God uit te beelden. Na vers 7 heb ik een luchtig naspel gemaakt bij de woorden: ‘En in de schoot der zee leggen uw handen / de leviathan spelende aan banden.’ Orgelspelen in de kerk is zo leuk!
Afgelopen woensdag zongen we in het avondgebed in De Kandelaar gezang 462 uit het nieuwe Liedboek: ‘Zal er ooit een dag van vrede’. Ik vond dat een mooi lied en daarom wil ik het na de dienst in de Martuskerk spelen. Bij het bladeren door de adventsliederen valt mijn oog op gezang 443: ‘De engel Gabriël komt aangesneld’. Hé, denk ik, dat is Gabriel’s Message, een Christmas Carol die zowat op elke Engelse kerst-cd staat. Ik besluit het lied tijdens de collecte te spelen. Andries Govaert heeft het zinnetje ‘most higly favoured lady’ waar elk couplet mee afsluit, mooi vertaald met ‘hoogst uitverkoren vrouwe’.
Soms hoor je niets over je verrichtingen achter het orgel, soms lijkt het alsof iedereen het erover heeft. Er zijn na de dienst meer mensen die het nog even over het Leviathan-voor- en –naspel willen hebben. En ’s middags krijg ik via de chat op facebook een leuk bericht van een FB-vriendin: ‘Vanmorgen tijdens de collecte speelde je een lied met refrein: glohoria gloria. Gabriel’s message. Dit is Sting’.
Sting?
Ik?
Speel ik Sting?
Popmuziek!
Vroeger, midden jaren tachtig, in een vorig leven, kreeg ik op een verjaardag van een vriend de langspeelplaat Dream of the Blue Turtles’ van Sting. Met daarop het nummer ‘Russians love their children too.’ De titel alleen al . Muziek met een citaat van Prokofiev. En dat onnavolgbare ‘Moon over Bourbon Street’ dat een vette knipoog bevat naar de aria ‘Blute nur, du liebes Herz’ uit de Matthäus Passion van Johann Sebastian Bach.
Maar heel veel affiniteit met lichte muziek heb ik niet. Je had me gistermiddag in De Kandelaar Opwekking 347 moeten horen begeleiden. De gemeente en ik raakten de kluts kwijt en ze hebben de regel ‘naam aller namen’ na het eerste couplet nooit gezongen.
Uiteraard doe ik op internet onderzoek. Heeft Sting dat liedje over Maria inderdaad gezongen? Ja! Dat mooie stille en bijna droevige liedje, van oorsprong uit Baskenland, dat ik ken van kathedraalkoren-cd’s en Festivals of Lessons and Carols: Sting heeft het gezongen tijdens een concert in Durham Cathedral, met stip de mooist gelegen kathedraal van Engeland. Ongelooflijk! Ik was er ooit getuige van de intocht van een nieuwe bisschop.
Het concert dat Sting in 2009 in die kathedraal gaf, staat haarscherp én integraal op YouTube (vanaf 3:45, oplettende kijkers zien op de achtergrond zo nu en dan de kassen van het grote Willis / Harrison & Harrison-orgel. Wil je er meer over weten, lees dan De Orgelvriend van deze maand) en Sting zingt nog steeds heel erg mooi. Eigenlijk, toch wel.
Peter Sneep (•1962) is organist van drie vrijgemaakt-gereformeerde kerken in Amersfoort: de Kandelaar, de Schaapskooi en de Martuskerk. Hij componeert kerkmuziek en maakte daarvan een aantal cd’s. Orgelles kreeg hij van Hetty Koelewijn en Gerrit ’t Hart. In De Kandelaar is hij lid van de cantorij, die onder leiding van Harry van Wijk eens in de zoveel tijd aan de diensten meewerkt. Peter Sneep is journalist. Van 1986 tot 2014 werkte hij bij het Nederlands Dagblad. Hij is getrouwd met Petra en vader van Anna (2) en Manuel (0).
