advertentie
Hoe lang is dat nu precies geleden dat e-mail uitgevonden werd? Mailinglists? Fora? Vraag het me niet en eigenlijk is het ook niet zo heel belangrijk. Feit is wel dat door die uitvindingen je heel wat meer mensen hebt leren kennen. En het wonderbaarlijke is dat je de meesten nog nooit in werkelijkheid tegen het lijf gelopen bent.
Door de loop van de jaren heb je onwillekeurig een indruk opgebouwd van de mensen die mogelijk achter de namen schuilgaan. Of ze echt zo zijn zoals ze schrijven blijft natuurlijk een intrigerende vraag.
Totdat je er één ontmoet… Je kent hem al jaren via de digitale weg. ,,Hee, ben jij dat?” komt er dan in je op. Totaal anders voorgesteld. De schrijfstijl deed je denken aan een bullebak van een vent met een groot lijf en een stem als een contrabas. Blijkt het een miezerig klein mannetje te zijn met een hoog piepstemmetje. Of die andere, die altijd schreef over jarenlange ervaring. Blijkt nog maar net 20 te zijn.
De andere kant is ook leuk: mensen die je al jaren kent, maar die je nu op de diverse fora tegenkomt. Vlotte joviale vent. Maar als íe gaat schrijven blijkt het een zakelijke droogstoppel te zijn. Nooit verwacht. Of die bescheiden musicus. Doet niet anders dan aandacht vragen voor zichzelf.
Je maakt dus binnen de digitale wereld min of meer deel uit van een stel figuren die je in feite niet goed kent. En toch zoeken ze elkaar op. Treffen ze elkaar vrijwel dagelijks op het virtuele plein. Velen zwijgen trouwens. Oren op steeltjes, maar mondje dicht. Tuk op nieuws en sommigen ook op relletjes. Allemaal bezield door orgelklanken. Of het nou gaat om een Prestant in Middentoonstemming of een Flute Harmonique in een wijde mensuur: er wordt wat over afgeschreven. Alleen hóren doe je die registers niet. Echt begrijpen wat die ander bedoelt, is er dus niet bij. Aanvoelen op basis van letters op het scherm is ook een vak. Een vak wat de meeste diginisten niet beheersen. Waar je op een concrete bijeenkomst om zou lachen, ontaard op het digiplein in het van stal halen van een kanon. En wat in werkelijkheid plaatsvindt, zie je ook op het digiplein: vechtpartijtje? Dan wordt het spannend. Iedereen staat er met zijn neus bovenop. ,,Dat wordt wat” roepen ze elkaar toe. En na afloop is er ineens druk achterdeurverkeer. Net een dorp.
De wereld is gelukkig groter dan dat digidorp. Wat kan het verrijkend zijn om dat dorp van tijd tot tijd te verlaten. Om ergens willekeurig een kerk binnen te stappen. Op een órgel te spelen. De klanken te ondergáán. Een ánder te horen en te zien spelen. Kennis te maken met die persoon achter die naam. Zo snijdt het mes aan twee kanten. Verrijking van jezelf. En verrijking van de orgelcultuur. [HENK RUITENBEEK]
© 2005 orgelnieuws.nl
